Rampendag (door Lotte en Jente)

Oké, het begon allemaal gisterenochtend. misschien begon het al bij het plannen van de camping - of van de vakantie in het algemeen, maar gisteren duurde veel langer dan verwacht...

We zouden naar Sequoia gaan om de grote bomen te bekijken. dus hobbelden we al een tijdje op weg naar het park. Ondertussen nog snel wezen tanken zodat we er weer tegenaan konden. Bij de ingang van het park omschreven ze ons een weg naar een andere ingang omdat ze bezig waren met de weg en onze camper te lang was. Dus wij keren heel leuk weer om, verder op pad. Wij reden gehoorzaam op route 63 toen die plots ophield, maar we moesten toch echt nog een stukje op die weg rijden om op route 180 te komen. Het kon niet anders: we waren verdwaald... Toen kwam er een mannetje met een grote snor in een Pick-up onze kant op rijden. Wij dus vragen hoe het zat. Bleken we dus de verkeerde kant op te zijn gegaan. Snorremans moest ook naar route 180 en hij zei dat we hem wel konden volgen. We hobbelden achter hem aan en toen wees hij dat wij naar rechts moesten, het zou 20 minuten duren volgens hem. Uiteindelijk kwamen we bij de andere ingang van het park. Inmiddels waren we al 8 uur aan het rijden vanaf de campground. De weg die de snorrige Amerikaan vertelde was dus ook iets (veel) langer dan 20 minuten.

Maar goed om 17.30 uur waren we er. We konden vanaf deze kant niet de grootste boom van het park zien maar wel de op een na grootste boom. We konden eventjes onze benen strekken en foto's maken van de enormieuze boom, maar we moesten daarna nog naar de camping rijden.

Met de geweldige tom-tom die ons weer eens verkeerd liet rijden, hadden we nog maar voor zo'n 60 mijl benzine. Nergens een benzinepomp of maar een levend wezen (behalve de zwarte koeien die ons- ik zweer het je- uitlachten) te bekennen.

We reden door in de hoop een benzinepomp of dorpje tegen te komen. Inmiddels hadden we namelijk ook al erge honger. Er kwam een lichte paniek en Jannie telde de mijlen die we nog konden rijden voordat we stil zouden komen te staan... Toen zagen we opeens het bord van de campground. Er stond dat we nog 1 1/2 mijl moesten rijden. Pffff, dat kwam goed uit. :) We kwamen aan en het bleek een gezellige campground te zijn. net op tijd want de office was bijna gesloten geweest. Eenmaal op onze plek vielen we (Lotte en Jente) het eten aan: kaasballen, oreo-toetjes en witte bolletjes werden naar binnengewerkt. Daarna zijn we snel ons bed ingekropen want we waren Kapot. Van half 10 tot 9 uur gereden heeft ons toch wel vermoeid, we voelen ons nu nog over heuveltjes rijden... Het bed had nog nooit zo lekker gelegen...

Nu zitten we in Barstow. Het ligt in de woestijn en het is bloedje heet. Vanmiddag hebben we een duik genomen in het zwembad en een lekker ijsje gegeten. ook hebben we gepingpongt. het stond 16-11 voor Lotte toen Jente met een of andere magische harde smash de pingpongbal liet verdwijnen. stilletjes weggegaan...